invoisse.com deneme bonusu veren siteler deneme bonusu deneme bonusu veren siteler asikovanje.net bahis siteleri sleephabits.net
casino siteleri
agario
deneme bonusu veren siteler
adana web tasarım
hd sex video
Sikis izle Sikis izle
escort pendik ümraniye escort
Mobilbahis
bonus veren siteler
köpek eğitimi
casinoslot bahisnow sultanbet grandpashabet
onlinecasinoss.com
SERDECZNIE Zapraszamy do naszego gabinetu: ul. Witkiewicza 75, 44-102 Gliwice, TEL. +48 500 701 500
0
Resorpcje zębów – choroby, których często (i długo) nie widać
9 sierpnia 2019 --- Drukuj

Wybielony ząb martwy, zamiast zdobić jaśniejszą koroną, ląduje wśród odpadów medycznych w koszu? Po leczeniu prostującym wady zgryzu trzeba przeprowadzić resekcję wierzchołka korzenia zębowego? Ząb staje się różowy? Powodem może być resorpcja zębów w obszarze korony lub korzenia.

Resorpcja zębów to proces, którego skutkiem jest utrata twardych i miękkich tkanek zęba a także kości wyrostka zębodołowego. Ostateczną konsekwencją nieleczonej lub zbyt późno wykrytej resorpcji może być utrata zęba. Główną rolę w procesie niszczenia tkanek odgrywają osteoklasty, czyli komórki kościogubne. Gromadzą się one w okolicy uszkodzenia tkanki razem z krwinkami białymi –  monocytami i makrofagami. Duża ilość osteoklastów w okolicy zranienia bądź podrażnienia tkanek zęba to skutek działania czynników prozapalnych, głównie cytokin – interleukin oraz czynnika martwiczego guza, które wraz z hormonami i enzymami stymulują komórki kościogubne do niszczenia tkanek zębów. Rezultatem tego jest postępujący ich ubytek, czyli resorpcja.

Ponieważ resorpcja przez długi czas może przebiegać bezobjawowo, zanim dojdzie do rozpoznania choroby i wdrożenia leczenia, ubytek tkanek tkanek zęba może być już całkiem pokaźny. Z tego powodu bardzo ważne jest regularne odwiedzanie dentysty.

Czynniki wywołujące resorpcję zębów

  • Uraz zębiny, cementu korzeniowego lub przyczepu łącznotkankowego – pierwotną przyczyną może być:
    • ucisk powodowany jest przez wyrzynające się lub już wyrżnięte zęby, rosnąca zmiana nowotworowa albo siły, które pojawiają się podczas leczenia ortodontycznego;
    • uraz mechaniczny, chemiczny albo termiczny.
  • Infekcje tkanek zęba bądź obszaru przyzębia – może to być zakażenie pierwotne bądź pokłosie urazu, w wyniku którego rozwinęła się infekcja endodontyczna.
  • Wybielanie zębów – szczególnie zębów martwych.
  • Leczenie ortodontyczne lub periodontologiczne, zabiegi ortognatyczne.

Resorpcja zębów

Rodzaje resorpcji zębów

Resorpcję może zapoczątkować zdarzenie lub infekcja. Do utraty tkanek przyczynia się natomiast zespół czynników, które powodują, że resorpcja ma charakter fizjologiczny albo patologiczny.

Resorpcja fizjologiczna zachodzi w zębach mlecznych; patologiczną stwierdza się zarówno w uzębieniu mlecznym, jak i w zębach stałych. Resorpcją fizjologiczną mogą być też procesy  naprawy niewielkich uszkodzeń, które toczą się na zewnętrznej powierzchni korzenia zębowego.

Resorpcja może być:

  • zewnętrzna – kiedy zmiany prowadzące do utraty tkanek zęba rozpoczynają się od powierzchni cementu korzeniowego;
  • wewnętrzna – gdy schorzenie rozpoczyna się od jamy zęba.

Resorpcja zewnętrzna i wewnętrzna mogą występować jednocześnie. Nie zawsze odróżnienie jednej od drugiej jest proste. W diagnostyce wykorzystujemy w gabinecie Dentysta.eu nowoczesne obrazowanie, m.in. zdjęcia rtg, radiowizjografię, tomografię komputerową. Badania obrazowe są  też podstawowym narzędziem do monitoringu skuteczności leczenia zębów z resorpcją. Ponieważ na zdjęciach rtg widać wyraźnie zmiany zachodzące wskutek leczenia (np. po zastosowaniu preparatów wapniowych), można podjąć zawczasu decyzję o konkretnej interwencji stomatologicznej w razie niepowodzenia zastosowanego sposobu leczenia.

Resorpcje wewnętrzne

Nazywa się je też ziarniniakiem wewnętrznym, pulpomą, „różowym zębem”.  Ta ostatnia nazwa wzięła się stąd, że jeśli proces chorobowy toczy się w komorze zęba, to ząb może z czasem stać się różowy – będzie to efekt prześwitywania przez szkliwo naczyń krwionośnych znajdujących się w tkance ziarninowej, jaka w powstaje w komorze zęba.

Ubytki w resorpcji wewnętrznej dotyczą  zazwyczaj pojedynczych zębów przednich. Czasem tkanki resorbowane są w zębach symetrycznie. Większą liczbę zębów ten typ resorpcji obejmuje rzadko; głównie pojawia się u osób zmagających się z chorobami ogólnymi, np. z niedoczynnością tarczycy.

Ten stosunkowo rzadko występujący, ale bardzo groźny dla zdrowia zębów proces chorobowy przez długi czas przebiega bezobjawowo. Bywa, że wskutek utajonego postępu ubytku tkanek zęba dojdzie do przedziurawienia ściany kanału korzeniowego. Wówczas miazga zęba zostaje zakażona drobnoustrojami, które żyją w środowisku jamy ustnej. Skutkiem infekcji może być ostry stan zapalny w zębie, włącznie z martwicą i zgorzelą miazgi.

Resorpcje wewnętrzne mogą być spowodowane przez wymienione wyżej czynniki, które generują infekcyjne stany zapalne czy upośledzenie krążenia w rejonie urazu. Mogą też pojawić się po zabiegu amputacji miazgi, podczas którego wykorzystano materiały wodorotlenkowo-wapniowe. Zdarza się też tzw. resorpcja wewnętrzna samoistna (idiopatyczna), kiedy czynnik uruchamiający proces ubytku tkanek zęba nie jest znany.

W zależności od czynnika wywołującego ubytek tkanek, resorpcja wewnętrzna może występować jako:

  • Zapalna – w postaci progresywnej, kiedy ubytek tkanek w jamie zęba (korona lub korzeń zęba) postępuje szybko wskutek bezpośredniego sąsiedztwa miazgi żywej i zainfekowanej bakteriami, lub w formie przejściowej – kiedy pojawia się jako wynik urazu, leczenia ortodontycznego lub periodycznego. Brak leczenia procesu progresywnego skutkuje utratą zęba.
  • Zastępcza – to skutek przewlekłych procesów zapalnych miazgi lub częściowej martwicy tej tkanki. Charakterystyczne jest, że wraz z ubytkiem zębiny, w jamie zęba odkładają się tkanki twarde, podobne do kości lub cementu korzeniowego. Dzieje się tak, gdy podczas przewlekłego stanu zapalnego miazgi dochodzi jednocześnie do uszkodzenia warstwy odontoblastów (powstaje z nich zębina) lub predentyny (młodej, niezróżnicowanej jeszcze zębiny). Odkładanie się twardych tkanek w jamie zęba powoduje, że stopniowo zmniejsza się światło kanału korzeniowego (obliteracja). Z czasem może dojść do całkowitego zamknięcia światła komory i kanału korzeniowego.

Leczenie: niezależnie od typu resorpcji zewnętrznej stosuje się leczenie endodontyczne z całkowitym usunięciem zmienionej chorobowo tkanki ziarninowej. Wykorzystuje się tu metody:

  • zachowawcze z zastosowaniem wodorotlenku wapnia [Ca(OH)2];
  • zachowawczo-chirurgiczne;
  • chirurgiczne – gdy techniki zachowawcze nie przynoszą rezultatu lub wskazaniem jest operacyjne zamknięcie miejsca perforacji w zębie.

Resorpcje zewnętrzne

To najczęściej skutki przewlekłego zapalenia tkanek okołowierzchołkowych, wybielania zębów i działania różnych sił na zęby –  gwałtownych, które pojawiają się podczas urazu, bądź długotrwałych – które powstają w czasie leczenia ortodontycznego, wyrzynania się zębów bądź narastania tkanki nowotworowej. Czasem resorpcje zewnętrzne mogą pojawiać się samoistnie.

Charakterystyczne są tu ubytki tkanek w okolicy przyszyjkowej, w środkowej części korzenia bądź okolicy wierzchołka korzenia zębowego.

W zależności od przyczyny powodującej utratę tkanek zęba, resorpcja zewnętrzna może istnieć w następujących formach:

  • Zapalna – diagnozowana najczęściej, szczególnie w wierzchołku korzenia zębowego. Powoduje głębokie, miseczkowate ubytki w cemencie korzeniowym i zębinie korzeniowej. Najczęściej powoduje ją uraz albo zakażenie ozębnej wywołane leczeniem kanałowym, periodontologicznym czy ortodontycznym. Najszybciej ząb jest niszczony w sytuacji, gdy uraz doprowadził do zakażenia i martwicy miazgi zębowej z jednoczesnym obnażeniem kanalików zębinowych. Kanaliki zębinowe stają się wówczas drogą dostępu bakterii i toksyn do ozębnej i kości. Nieco wolniej tkanek w zębie ubywa wskutek narastającego ucisku powodowanego przez zęby zatrzymane lub nieprawidłowo ułożone np. ósemki.
    • Przyszyjkowa – to bardzo aktywna forma resorpcji zewnętrznej zapalnej. Proces chorobowy toczy się w okolicy przyszyjkowej zęba. Niszczy cement, szkliwo i zębinę, a nieleczony (bo często niezauważany z powodu bezobjawowego przebiegu) – również miazgę.

resorpcja przyszyjkowa Ryc. 1. resorpcja przyszyjkowa

Leczenie: chirurgiczne, z wyłyżeczkowaniem chorej tkanki lub wytrawieniem jej kwasem trójchlorooctowym i odbudową ubytku w korzeniu zębowym.

  • Wierzchołkowa – może być wynikiem przewlekłego zapalenia tkanek okołowierzchołkowych zęba, urazu lub leczenia ortodontycznego. Ubytki tkanek generowane są przez każdą zmianę okołowierzchołkową. W przypadku zębów replantowanych może przebiegać burzliwie i najczęściej już po kilku miesiącach powodować utratę tych zębów. Ale zdarza się też, że tkanki korzenia zębowego resorbowane są długo lub zostają zastąpione przez tkankę kostną (jest to tzw. ankyloza lub resorpcja zastępcza).

Leczenie: wykorzystuje się antyseptyczne postępowanie endodontyczne, trwające niekiedy rok i z zastosowaniem materiałów na wodorotlenku wapnia. Jeśli terapia nie przyniesie efektu, konieczna będzie resekcja wierzchołka korzenia zębowego. Przy zębach wielokorzeniowych może być wykonana hemisekcja, radektomia i – ostatecznie – ekstrakcja zęba.

  • Powierzchniowa – jako stan fizjologiczny sprzyjający naprawie powierzchownych uszkodzeń korzenia zęba lub przejściowy, który powstaje podczas leczenia ortodontycznego i znika po jego zakończeniu.
  • Zamienna i ankyloza – charakteryzuje się stopniowym zastępowaniem tkanki korzenia zębowego kością. Skutkiem tego ząb zrasta się z zębodołem.

Leczenie: nie przynosi rezultatu i trzeba liczyć się z utratą zęba.

Resorpcja zębów mlecznych

To zjawisko najczęściej fizjologiczne, towarzyszące wyrzynaniu się zębów stałych. Jako stan patologiczny dotykający zęby mleczne może występować np. w przebiegu cukrzycy, przy zatruciach rtęcią, w młodzieńczym zapaleniu przyzębia lub po leczeniu kanałowym metodą mortalną.

Fizjologiczna resorpcja zębów mlecznych jest absolutnie niezbędna do wymiany mleczaków na zęby stałe. Może rozpoczynać się na ok. 2-4 lata przed wymianą mleczaków na zęby stałe, czyli już u dziecka w wieku 4-5 lat – dla siekaczy, 6-7 lat – dla kłów i I przedtrzonowców, 8-9 lat – dla II trzonowców.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Czy
wiesz, że...
  • 80% ludzi nie jest zadowolona ze swojego uśmiechu.
  • Badania wskazują, że 40% badanych po otrzymaniu znieczulenia, dzięki któremu nie czuło bólu, chętniej odwiedza dentystę.
  • Jeśli będziesz pocierał zęby wewnętrzną stroną skórki od banana przez ok. 2 minuty, minerały zawarte w skórce banana przenikną do Twoich zębów i w efekcie staną się one bielsze.
FAQ
NEWSLETTER
Chcesz być na bieżąco i wiedzieć o najnowszysch zdarzeniach przed innymi? Zapisz się do naszego newslettera!

Menu

Zwiń menu >>