Zęby zatrzymane

Zęby zatrzymane są w pełni wykształconymi zębami z całkowicie uformowanymi korzeniami, które nie wyrżnęły się (np. brak miejsca w szczęce) i ulokowane są w żuchwie lub w tkance kostnej szczęki.

Zatrzymaniu najczęściej ulegają zęby trzonowe (zarówno dolne jak i górne), ale także zdarzają się zatrzymania kłów, przyśrodkowych siekaczy górnych, oraz dolnych przedtrzonowców.

Przyczyn występowania zębów zatrzymanych jest o wiele więcej – mogą na nie wpływać również niedobory witamin (A+D), zaburzenia w odżywianiu, choroby nowotworowe itd.

Przyczyny

• zbyt mały rozmiar szczęki uniemożliwiający wyrżnięcie się zęba/-ów
• duże rozmiary zębów
• torbiele zawiązkowe i guzy zębopochodne
• występowanie zębów nadliczbowych
• rozszczep szczęki
• nieprawidłowa budowa anatomiczna zębów 
• uwarunkowania genetyczne
• nieprawidłowy przebieg ciąży

Objawy i powikłania

Podstawowym badaniem, które umożliwi zdiagnozowanie zębów zatrzymanych jest badanie radiologiczne, które przeprowadzane jest w większości gabinetów stomatologicznych.
W przypadku zębów zatrzymanych może dojść do resorbcji zębów, które do nich przylegają – mogą to być zarówno zęby wyrośnięte, jak i niewyrośnięte. Wokół zatrzymanych zębów mogą się również tworzyć torbiele związkowe, szkliwiaki, okołozębowe stany zapalne z ropną wydzieliną spod kapturka dziąsłowego – wówczas nieświadomy zagrożenia pacjent odczuwa silny ból.

Leczenie

Zachowawcze – poprzez podawanie doustnych leków przeciwzapalnych i przestrzykiwaniu patologicznej kieszonki dziąsłowej za pomocą antyseptyków. 

Zachowawczo-chirurgiczne – poprzez wycięcie kaptura dziąsłowego, który pokrywa koronę zatrzymanego zęba. W dalszej kolejności stosuje się leczenie zachowawcze, aczkolwiek, jeżeli nie ma możliwości wyrżnięcia się zęba (brak miejsca) konieczne jest jego chirurgiczne usunięcie.

Chirurgiczno-ortodontyczne – poprzez usunięcie wyrośniętych już, sąsiadujących zębów celem zrobienia miejsca w łuku i tym samym umożliwienia wyrżnięcia się zęba zatrzymanego. Bywa i tak, że podczas zabiegu nieodzowna jest pomoc chirurga-stomatologa, który umożliwi przebicie się zatrzymanego zęba poprzez zalegającą nad nim warstwę kości. Kiedy stomatologowi uda się „dostać” do zęba zakładane są na niego druciane pętle, a w mniej skomplikowanych przypadkach do widocznej korony zęba przyklejane są zamki ortodontyczne, które z zastosowaniem gumowych wyciągów umożliwiają stomatologowi dogodny manewr poprzez obrócenie zatrzymanego zęba i w efekcie końcowym wydostanie go na zewnątrz. Cały zabieg wieńczy odpowiednie ulokowanie zęba w łuku zębowym.