invoisse.com deneme bonusu veren siteler deneme bonusu deneme bonusu veren siteler asikovanje.net bahis siteleri sleephabits.net
casino siteleri
agario
deneme bonusu veren siteler
adana web tasarım
hd sex video
Sikis izle Sikis izle
escort pendik ümraniye escort
Mobilbahis
bonus veren siteler
köpek eğitimi
casinoslot bahisnow sultanbet grandpashabet
onlinecasinoss.com
SERDECZNIE Zapraszamy do naszego gabinetu: ul. Witkiewicza 75, 44-102 Gliwice, TEL. +48 500 701 500
0
Operacje rekonstrukcyjne policzków i nosa
15 września 2021 --- Drukuj

Operacje rekonstrukcyjne policzków zazwyczaj przeprowadza się z powodu urazów, poparzeń, zmian nowotworowych i wad wrodzonych. Policzki (podobnie jak nos) należą do kluczowych punktów twarzy; ich rekonstrukcje powinny mieć na celu zachowanie możliwie pełnej estetyki, ze zwróceniem szczególnej uwagi na przebiegające w okolicy nerwy (VII – twarzowy i V – trójdzielny) i przewód wyprowadzający ślinianki przyusznej.

Przyczyną wykonywania operacji rekonstrukcyjnych nosa najczęściej są wady wrodzone, urazy, stany zapalne i choroby nowotworowe. Zabiegi w obrębie nosa wymagają precyzyjnego zaplanowania, którego celem jest nie tylko estetyczny wygląd po operacji, ale także zachowanie drożności nosa i prawidłowego przepływu powietrza.

Ubytki w obrębie policzków – postępowanie

Niewielkie ubytki w obrębie policzków najczęściej wymagają tylko pierwotnego zszycia rany. W przypadku ubytków średniej wielkości zaleca się zamykanie rany z wykorzystaniem plastyki (np. V-Y) lub płata:

  • chorągiewkowego (banner flap) – prostego przesunięcia skóry z okolicy okołousznej lub nosowo-wargowej (ryzyko powstania „psich uszu” – nadmiaru skóry po zszyciu rany)
  • romboidalnego – stosowanego najczęściej w celu pokrycia ubytków na lateralnych częściach policzków (skóra policzka wykazuje dużą plastyczność i zdolność rozciągania)
  • przesunięcia dwupłatowego – po wykonaniu płata (np. typu banner flap) wykonywany jest następny płat, połączony z pierwszym, pod odpowiednim kątem do rany, co pozwala zamknąć ubytek i zredukować ryzyko „psich uszu”.

W leczeniu znacznych ubytków, wymagających większego pokrycia tkankowego, rozważa się zastosowanie lokalnych poszerzonych płatów lub płatów odległych (lub obydwu jednocześnie). Do najczęściej wykorzystywanych należą płaty szyjno-twarzowe, wykonywane przez cięcie boczne (rekrutuje się skórę szczęki i szyi) lub cięcie dolno-środkowe (skóra policzka, szyi i górnej części klatki piersiowej).

Podczas rekonstrukcji policzków zazwyczaj wykorzystywane są pobliskie tkanki – o podobnym zabarwieniu, które pozwalają zachować mieszki włosowe. Jeśli ich ilość jest niewystarczająca, można rozważyć wszczepienie ekspandera.

Rekonstrukcje nosa

Nos składa się z trzech warstw (podczas operacji rekonstrukcyjnej – z powodów estetycznych i funkcjonalnych – należy odtworzyć wszystkie warstwy):

  • warstwy mięśniowej (mięsień nosowy, mięsień obniżacz przegrody, dźwigacz wargi górnej i skrzydła nosa)
  • warstwy chrzęstnej/kostnej (chrząstka przegrody, chrząstka boczna i chrząstka skrzydłowa)
  • warstwy skórnej.

Każda warstwa powinna wykazywać konkretne właściwości. Optymalne podłoże do rekonstrukcji jest cienkie, sprężyste i dobrze unaczynione; umożliwia swobodne oddychanie i nie zaburza zewnętrznej struktury nosa. Mięsień warstwy środkowej powinien pełnić rolę rusztowania dla nosa – zapewniać tkankom odpowiedni kształt i napięcie. Skóra pokrywająca ubytek powinna być cienka, unaczyniona, zgodna kolorystycznie i bez dużej zawartości mieszków włosowych.

Składowe do przeszczepu najczęściej pobiera się ze skóry czoła lub ucha, chrząstkę – z małżowiny usznej lub żebra, kość – z talerza kości biodrowej.

Wyróżnia się następujące ubytki w obrębie nosa:

  • małe (średnica < 1,5 cm)
  • duże (średnica > 1,5 cm)
  • powierzchowne (obejmujące skórę, część tkanki podskórnej z mięśniem lub bez)
  • głębokie (uszkodzenie także części chrzęstnych – zaburzenie struktury i funkcji nosa)
  • złożone (obejmujące nie tylko nos, ale też sąsiednie struktury, np. policzek, wargę)
  • ulokowane niekorzystnie: 0,5–1 cm od brzegu nozdrzy (konieczny jest płat z sąsiedztwa do pokrycia ubytku niewielkich rozmiarów).

Ubytki małe, zależnie od lokalizacji, można zamykać szwem pierwotnym lub z wykorzystaniem płatów pobranych z czoła, okolicy zausznej lub nadobojczykowej. Niewielkie ubytki powierzchowne, których nie można zamknąć pierwotnie, leczy się przez wyziarninowanie (per secundam intentionem).

Cienka skóra nosa w górnej części grzbietu i ścian bocznych może być wykorzystana w celu pokrycia ubytków za pomocą płatów z sąsiedztwa. Np. płat pojedynczy przemieszczony z grzbietu nosa jest optymalny do pokrywania małych defektów. Płat geometryczny dwupłatkowy zaleca się do rekonstrukcji ubytków dolnej części nosa o rozmiarach 0,5–1,5 cm. Płat z fałdu nosowo-wargowego (jednoetapowy) stosowany jest w ubytkach do 2 cm w okolicy bocznych ścian nosa i chrząstek skrzydłowych.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

NEWSLETTER
Chcesz być na bieżąco i wiedzieć o najnowszysch zdarzeniach przed innymi? Zapisz się do naszego newslettera!

Menu

Zwiń menu >>