Przodożuchwie morfologiczne – progenia, jest wrodzoną wadą kostną zgryzu. Charakterystyczny dla niej jest doprzedni przerost żuchwy i wydłużenie trzonu, co możemy zaobserwować, jako nadmierne wysunięcie brody do przodu – patrząc na osobę z profilu.

Progenia – przodożuchwie

Przy dużej progenii pojawia się szpara pomiędzy szczęką górną, a nadmiernie wysuniętą do przodu żuchwą, co z kolei prowadzi do deformacji twarzy, gdyż w takim przypadku jej rysy są zaburzone, trudności z gryzieniem pokarmów, a nawet z wady wymowy.

Progenia jest wadą uwarunkowaną genetycznie, aczkolwiek wcześnie wykryta jest możliwa do wyleczenia tzw. bezinwazyjnego. Niemniej jednak problem ten jest zauważany dopiero wtedy, gdy wada jest już widoczna, a proces rozrostu kości zakończony. Wówczas zachowawcze leczenie ortodontyczne nie jest skuteczne, a osoba borykająca się z progenią kwalifikuje się już tylko do zabiegu operacyjnego.

Leczenie:

Operacje progenii poprzedza leczenie ortodontyczne, które maksymalnie może trwać nawet przez okres dwóch lat, w którym lekarz ortodonta ustawia zęby w taki sposób, aby było możliwe prawidłowe złożenie zgryzu podczas wykonywanego zabiegu.

Leczenie chirurgiczne jest jedyną i skuteczną metodą uwolnienia pacjenta od progenii, jednak, aby doszło do zabiegu nierzadko potrzeba ustaleń aż trzech specjalistów: ortodonty, chirurga i protetyka, którzy wybierają i decydują o najodpowiedniejszej metodzie leczenia. W zależności od wady operacje wykonuje się nie tylko na kościach żuchwy, ale również na górnej szczęce, która dosyć często nie jest całkowicie rozwinięta. W wielkim skrócie można powiedzieć, że cały zabieg polega na skróceniu trzonu żuchwy i odpowiednim dopasowaniu względem szczęki.

Wyróżniamy kilka podstawowych typów chirurgicznego leczenia progenii:

• metoda Obwegesera-Dal Ponta (obustronne rozszczepienie gałęzi i trzonu żuchwy)
• metoda pionowego (wzdłużnego), obustronnego przecięcia gałęzi żuchwy
• genioplastyka

Po wykonanej operacji pacjent pozostaje w szpitalu mniej więcej przez tydzień czasu. Wtenczas podawane są silne środki przeciwbólowe, a opuchlizna sukcesywnie się zmniejsza. Jedynym i poważnym dyskomfortem jest „zadrutowana buzia”, co uniemożliwia żucie tudzież gryzienie stałych pokarmów. Druty ściągane są z reguły po miesiącu czasu, aczkolwiek bywa i tak, że okres ten może przedłużyć się nawet do 60 dni. Efekty widoczne są natychmiast, lecz optymalnym okresem jest rok czasu.