Fluorek srebra diaminy, w skrócie określany jako SDF, to rozwiązanie z zakresu leczenia i zapobiegania próchnicy, które coraz częściej znajduje aprobatę zagranicznych specjalistów. Dowiedzmy się na czym polega leczenie tym specyfikiem i jakie są jego zalety oraz wady.
Fluorek srebra diaminy nie jest nowością. W Japonii używa się go już od ponad 40 lat. To lek stosowany miejscowo, który wykorzystywany jest celem wsparcia procesów remineralizacji szkliwa, a także w zapobieganiu próchnicy i spowalnianiu jej postępów. Zawarte w nim jony srebra i fluoru wykazują właściwości antybakteryjne. Z kolei dzięki związkom amoniaku zmniejszony zostaje potencjał oksydacyjny SDF, a także utrzymane zostaje stałe stężenie i stabilność. Choć sposób działania i właściwości fluorku srebra diaminy są znane i ogólnie uznawane za bezpieczne do stosowania w jamie ustnej, pojawiają się jednak głosy kwestionujące opisywaną metodę leczenia.
Zwolennicy SDF postrzegają go jako skuteczną, niechirurgiczną metodę leczenia próchnicy u dzieci. Fluorek srebra diaminy wykazuje bowiem dobre rezultaty w leczeniu próchnicy zębów mlecznych. Często stosuje się go w sytuacji, gdy niemożliwe jest skrócenie czasu oczekiwania na wizytę u stomatologa lub gdy dziecko nie jest jeszcze w stanie współpracować przy tradycyjnym leczeniu chirurgicznym. Badania prowadzone przez prof. Roberta Schrotha dowiodły, że SDF wykazuje skuteczność przy 80% zmian próchnicowych.
Fluorek srebra diaminy nie jest jednak środkiem doskonałym. Jego główną wadą jest to, że powoduje trwałe zabarwienie tkanek zęba poddanych leczeniu, a także nie przywraca zniszczonej przez próchnicę struktury zęba. Z tego powodu SDF nie ma pełnej akceptacji klinicznej. Wciąż toczą się także dyskusje dotyczące tego, czy i w jakich przypadkach SDF może służyć jako zamiennik dla tradycyjnego leczenia próchnicy. Z racji braku wystarczających badań na ten temat, stomatolodzy skłaniają się jedynie do jego doraźnego stosowania.
Fluorek srebra diaminy wciąż nie jest dopuszczony do stosowania w polskich gabinetach stomatologicznych. Do krajów, w których jest powszechnie stosowany, należy m.in. Japonia, USA, Brazylia i Australia.