Zagadnienia związane z diagnostyką chorób miazgi są sprawą ciągle otwartą i będącą przedmiotem dyskusji wielu stomatologów. Stąd też tak wiele klasyfikacji pulpopatii.

Ból zęba w pulpopatiach

Możemy je podzielić na:
• SYMPTOMATOLOGICZNO – HISTOPATOLOGICZNE
• SYMPTOMATOLOGICZNO – TERAPEUTYCZNE

Do pierwszej grupy możemy zaliczyć klasyfikacje Wilgi, opartą na przesłankach histopatologicznych. Byłą ona powszechnie stosowana dawniej, obecnie jednak odchodzi się od klasyfikacji histopatologicznych. Stało się tak dlatego, gdyż jak się okazało po wielu badaniach tzw. ortodiagnoza, czyli zgodność rozpoznania klinicznego i histopatologicznego okazała się znikoma.

Klasyfikacja według Wilgi prezentowała się następująco:

Niezbyt przychylna ocena klasyfikacji symptomatologiczno – histopatologicznej zmusiła badaczy do opracowania takich klasyfikacji, dzięki którym na podstawie objawów klinicznych można łatwo postawić diagnozę i zastosować odpowiednią formę terapii. Tak właśnie powstały klasyfikacje symptomatologiczno – terapeutyczne zapaleń miazgi.
Przykładem takiej klasyfikacji powszechnie stosowanej wśród stomatologów jest klasyfikacja kliniczna chorób miazgi wg Arabskiej – Przedpełskiej. Jest ona bardzo prosta i pozwala rozstrzygnąć czy miazga nadaje się do leczenia i utrzymania przy życiu, czy też należy ją usunąć.

Klasyfikacja ta obejmuje następujący podział:
• MIAZGA PRAWIDŁOWA
• CHOROBY MIAZGI ODWRACALNE
• CHOROBY MIAZGI NIEODWRACALNE

MIAZGA PRAWIDŁOWA
Termin ten określa miazgę żywą, beż objawów zapalnych w zębie, jest ona obnażona.
Obnażenie to mogło powstać np. w wyniku powikłanego złamania korony, czy też podczas szlifowania zęba.
W badaniu podmiotowym: ból podczas urazu, reakcja na dotyk i bodźce termiczne (po odstawieniu bodźca dolegliwości bólowe ustępują), w testach elektrycznych podobny próg pobudliwości jak w zębie jednoimiennym.
W badaniu przedmiotowym: odsłonięcie miazgi, test żywotności miazgi prawidłowy.
Leczenie: przykrycie bezpośrednie preparatami odontotropowymi.

CHOROBY MIAZGI ODWRACALNE
Inaczej nazywane pulpopatiami odwracalnymi ( łac. pulpopathiae reversibiles ).
Obejmują miazgę żywą, przekrwienie miazgi lub stany zapalne w początkowym stadium.
W badaniu podmiotowym: brak objawów klinicznych, mogą występować krótkie bóle samoistne z długimi przerwami pomiędzy nimi, czasem przyjmowanie pokarmów wywołuje przemijające dolegliwości.
W badaniu przedmiotowym: ubytek próchnicowy lub niepróchnicowego pochodzenia, miazga punktowo odsłonięta, reakcja na bodźce prawidłowa lub nieznacznie przedłużona, w opukiwaniu wynik ujemny.
Leczenie: przykrycie pośrednie lub bezpośrednie, przy występowaniu dolegliwości bólowych preparaty czasowe na bazie tlenku cynku z eugenolem.

CHOROBY MIAZGI NIEODWRACALNE
Czyli pulpopatie nieodwracalne ( łac. pulpopathiae irreversibiles ). Występują z miazgą żywą lub martwą.

• Miazga żywa
Miazga będąca w zaawansowanym stanie zapalnym z ogniskami martwicy.
W badaniu podmiotowym: bóle samoistne ( pulsujące i ćmiące, zwykle nocne ), czasami brak objawów bólowych.
W badaniu przedmiotowym: głęboki ubytek próchnicowy, często sperforowana komora, z której może wydostawać się wysięk lub może ją wypełniać polip, reakcja miazgi na bodźce nieprawidłowa.
Leczenie: wyłuszczenie miazgi w znieczuleniu i jak najszybsze wypełnienie kanałów

• Miazga martwa
Miazga w stanie martwicy, bądź rozpadu zgorzelinowego.
W badaniu podmiotowym: brak objawów bólowych.
W badaniu przedmiotowym: głęboki ubytek próchnicowy, ząb z utratą barwy i połysku oraz z całkowicie lub częściowo zniszczonym sklepieniem komory, w jamie zęba obecne masy martwicze lub zgorzelinowe.
Leczenie: antyseptyczne leczenie kanałowe, w razie konieczności resekcja, hemi- lub radisekcja lub ekstrakcja.

Bibliografia:
B. Arabska – Przedpełska, „Endodoncja – morfologia, diagnostyka, leczenie”