Akademia Implantu – jedyne tego typu wydarzenie na rynku!

TUTAJ DOWIESZ SIĘ WSZYSTKIEGO O CHIRURGII IMPLANTOLOGICZNEJ ORAZ IMPLANTOPROTETYCE.

WSZYSTKIE WYKŁADY SĄ NIEZALEŻNE OD FIRM PRODUKUJĄCYCH I SPRZEDAJĄCYCH SYSTEMY IMPLANTOLOGICZNE.

CZYSTA WIEDZA BEZ SPRZEDAŻY!

Odwiedź naszą stronę

Polub nas na Facebooku

Zarejestruj się

JEŚLI ZASTANAWIASZ SIĘ NAD TYM:

• jak zacząć przygodę z implantami?
• jakie są wskazania i przeciwwskazania do implantacji?
• jak ocenić warunki kostne (RVG, panorama, CBCT)?
• jak wykonać prawidłowe cięcie?
• jakie są typy i rodzaje gęstości kości?
• jakie są rodzaje powierzchni implantu i jakie ma to znaczenie?
• jak i gdzie wprowadzić swój pierwszy implant, najnowsze podstawowe zasady?
• czy lepsza implantacja natychmiastowa czy odroczona?
• jaki kształt implantu wybrać w danym przypadku?
• czy pogrążać implant do czy poniżej poziomu kości?
• kiedy zastosować implanty jednoczęściowe?
• jakie są rodzaje połączeń implant/łącznik i jakie ma to znaczenie kliniczne?
• czy blokować sąsiednie implanty czy nie?
• czy wykonywać prace cementowane czy przykręcane?
• jeśli cementowane to jak cementować?
• jeśli przykręcane to kto ma łączyć koronę z łącznikiem – technik czy lekarz?
• czy jest uzasadnione używać łączniki indywidualne?
• jaki wpływ mają tkanki miękkie na ostateczny wynik leczenia implantoprotetycznego?
• rodzaje zabiegów na tkankach miękkich poprawiających rokowanie?
• kiedy, jak i z jakiego dojścia (od podniebienia?) wykonać podniesienie dna zatoki, metoda otwarta i zamknięta?
• jak i czym odtworzyć brakującą kość, rozszczepienie wyrostka, różne rodzaje augumentacji, biomateriały, bloki kostne?
• czy augumentacja pionowa jest możliwa?
• w jaki sposób wykonać implantacje w strefie estetycznej?
• czy istnieje coś takiego jak implanty „premium”?
• na co zwrócić uwagę jeśli chodzi o długoczasowy sukces implantologiczny?
• czy zastosować łyżkę otwartą czy zamkniętą do pobierania wycisków?
• implantoprotetyka ruchoma – różne rodzaje rozwiązań?
• jak ocenić pracę implantoprotetyczną, którą dostaniem z laboratorium: szczelność, punkty styczne, okluzja?
• jaki system implantologiczny wybrać jeśli nie zdecydowałeś się jeszcze?
• szablony chirurgiczne – jak zacząć, na co zwrócić uwagę?
• jakiego użyć graftu – allo, xeno lub auto graftu?
• a może skorzystać z banku tkanek?
• czy wiercić z chłodzeniem solą czy wolniej i bez chłodzenia?

To akademia implantu jest dla Ciebie. To kompendium wiedzy o implantach 
i implantologii niezbędne dla każdego stomatologa.

WYKŁADY

Dr n. med. Łukasz Zadrożny

Implantacja natychmiastowa aspekt chirurgiczny- limity i ograniczenia.

Aspekty chirurgiczne podjęcia decyzji o implantacji natychmiastowej. Dobór narzędzi do różnych sytuacji klinicznych i regionów. Połączenie zabiegu z sinus liftem i procedurami partial extraction therapy. Obciążenie natychmiastowe czy odroczone – kryteria podejmowania decyzji.

Lek. dent. Radosław Jadach: 

Zasady projektowania płata i zasady gojenia rany.

Co będzie cięte i jaki cel chcemy osiągnąć? Płat w odcinku bocznym, przednim, od podniebienia, od języka. Świadome cięcie (śluzówka, mięsień, okostna, inna praca skalpelem w każdej tkance). Płaty dzielone. Sposób na nie spłycanie przedsionka. Szycie. Dlaczego tylko nylony? Gdzie i jak zrobić węzeł? Wielkość nitek, odległość miedzy szwami.

Lek. dent. Radosław Jadach:

Odsłonięcie implantu. 

Budowa prawidłowej morfologii tkanek oraz stworzenie prawidłowych warunków dziąsłowych. Przeszczepy uszypułowane (mięsień, kość, błona śluzowa). Idea jednej rany. Standardowe śruby gojące, korzyści z ich stosowania. Dobór wysokości, szerokości, kształtowanie profilu wyłaniania. Oczyszczanie śrub gojących (tłuszcze, białka).

Lek. dent. Maciej Ciesielski:

Implantacja natychmiastowa i odroczona- proces decyzyjny w oparciu o aspekt periodontologiczny.

Wskazania i przeciwwskazania do implantacji natychmiastowej. Własny algorytm postępowania klinicznego w oparciu o aspekt periodontologiczny oraz konfiguracje ubytku kostnego.Ocena ryzyka w strefie estetycznej.

Tech. dent. mgr Marcin Sajdak

Implantoprotetyka – technicznie rzecz biorąc – czyli krok po kroku, jak pracować aby uniknąć błędów w drodze do oczekiwanego rezultatu.

Zasady planowania protetyki w zależności od ilości i topografii implantów. Projektowanie i praca z overdenture (lokator, kula, teleskop, belka). Charakterystyka i dobór optymalnych materiałów na struktury do licowania uzupełnień stałych i ruchomych. Implantoprotetyka a rezonans magnetyczny. Pozycjonowanie natychmiastowych protez tymczasowych. Indywidualne łączniki tymczasowe. CAD/CAM dzisiaj – możliwości i ograniczenia technologii 3D (frezarki, drukarki oraz spiek laserowy). Kryteria wyboru najlepszego systemu implantologicznego.

Lek. dent. Michał Szczutkowski 

Regeneracja kości i tkanki miękkie w strefie estetycznej – algorytm postępowania.

Omówienie najbardziej przewidywalnych i najprostszych technik regeneracji kości jak i tworzenia objętości i jakości tkanek miękkich. Timing poszczególnych procedur.

Lek. dent. Marek Rybicki 

Planowanie leczenia implantoprotetycznego u pacjentów ortognatycznych.  

Postępowanie implantoprotetyczne u pacjentów z wadami zgryzu – czyli co implantolog powinien wiedzieć o ortognatyce. Metoda crown down a może face down. Wirtualne planowanie estetyki twarzy i uśmiechu. Zakres zabiegów ortognatycznych oraz ich wpływ na górne drogi oddechowe. Sekwencja oraz przygotowanie do zabiegów implantoprotetycznych.

Lek. dent. Wacław Steczko 
Łączniki indywidualne w implantoprotetyce – biologia, estetyka, profilaktyka.

Jakie znaczenie ma geometria połączenia implant-łacznik? Implantologia sterowana protetycznie. Zasady planowania położenia przestrzennego implantu- pojęcie szerokości biologicznej w implantologii. Biokompatybilność materiałów do implantoprotez. Jak projektować łączniki indywidualne? Jak optymalizować postępowanie kliniczne dzięki skanerom wewnątrzustnym? 

Płytka nazębna nie jest mieszaniną drobnoustrojów osadzonych w sposób chaotyczny na powierzchni szkliwa. To biofilm, czyli przestrzenna, znakomicie zorganizowana, wielowarstwowa struktura utworzona przez wiele gatunków bakterii żyjących w jamie ustnej – tlenowych oraz beztlenowych. Tu nie ma miejsca na przypadkowe rozmieszczenie: w płytce nazębnej każdy szczep bakteryjny pełni ściśle określoną rolę i każdy z gatunków osadza się na powierzchni zębów we właściwej kolejności. Im płytka nazębna bardziej dojrzała, tym więcej w niej bakterii beztlenowych w stosunku do tlenowych. Co ciekawe, skład gatunkowy mikroflory tworzącej płytkę nazębną jest podobny u różnych osób – niezależnie od tego, czy bakterie zasiedlają jamę ustną, w której nie ma próchnicy, czy stwierdza się ubytki próchnicze lub choroby przyzębia. Zasadnicze znaczenie dla zdrowia jamy ustnej ma zatem nie tyle skład gatunkowy biofilmu przyczepionego do szkliwa, co zaburzenie równowagi w liczebności bakterii określonych gatunków płytki nazębnej. Jeśli równowaga ta zostaje zakłócona, wzrasta liczba przedstawicieli konkretnego gatunku i dochodzi do rozwoju choroby jamy ustnej. Czbofibilizującym równowagę składu bakteryjnego w płytce może być duża ilość węglowodanów w diecie, co służy aktywności bakterii próchnicy.

Jak powstaje płytka nazębna?

W płytce nazębnej wyróżnia się biofilm wczesny i późny. Oba różnią się składem gatunkowym.

• Biofilm wczesny:
  • Formuje się błonka nabyta (pellicula) – to warstwa będąca fundamentem płytki nazębnej, która powstaje zaraz po szczotkowaniu zębów. Tworzą ją białka śliny, głównie glikoproteiny. Osadzają się one bezpośrednio na szkliwie i stanowią bardzo interesującą z biologicznego punktu widzenia powłokę, która z jednej strony chroni powierzchnię zębów przed niekorzystnym wpływem substancji wydzielanych przez bakterie, a z drugiej – jest niezbędna do przyczepienia się tychże drobnoustrojów do powierzchni biofilmu.
  • W ciągu godziny osadzają się pionierskie bakterie z rodzaju Streptococcus, w tym główny czynnik próchnicotwórczy – szczep mutans. Bliski kontakt ze szkliwem powoduje, że wydzielane przez te bakterie kwasy mogą stosunkowo łatwo demineralizować zęby. Bakterie przyczepiają się do glikoprotein błonki nabytej dzięki adhezynom, które rozpoznają receptory pelliculi. Bakteryjne komórki początkowo osadzają się pojedynczo, ale szybko zaczynają tworzyć mikrokolonie, które z czasem łączą się, tworząc bakteryjną warstwę bazową mikrofilmu wczesnego.
  • Kolejna warstwa mikrofilmu wczesnego to bakterie z wielu rodzajów, w tym Actinomyces, Propionibacterium i Haemophilum. Nad nimi osadzają się szczepy Fusobacterium, które tworzą warstwę graniczną między wczesnym a późnym biofilmem.
• Biofilm późny tworzą bakterie szczególnie niebezpieczne dla zdrowia przyzębia, w tym Porphyromonas gingivalis.

Więcej

Stomatologia anty-aging to inaczej stomatologia antystarzeniowa – zdobywający coraz większą popularność nurt wyłoniony ze stomatologii estetycznej, w którym poprzez odmłodzenie uśmiechu wpływa się na poprawę wyglądu twarzy. Tu celem działań podejmowanych przez dentystów, ortodontów i innych specjalistów od kondycji tkanek jamy ustnej nie jest jedynie uśmiech zdrowy i z prostymi zębami. Nadrzędnym celem jest bowiem poprawa wyglądu całej twarzy m.in. poprzez przywrócenie właściwego podparcia policzkom i napięcia w skórze.

Pojawienie się zmarszczek i zwiotczeń skóry, które uwidaczniają się na obliczu wraz z upływem lat, wiązane jest najczęściej ze zmniejszeniem ilości kolagenu, pogorszeniem właściwości włókien elastynowych i słabszym uporządkowaniem siateczki z włókien białkowych zatopionej w skórze. Wyniki badań wskazują jednak na fakt, że kluczowe znaczenie dla starzenia się rysów twarzy mają twarde elementy układu stomatognatycznego – ponieważ stanowią swoiste rusztowanie dla tkanek miękkich twarzoczaszki. Rusztowanie to staje się niepełnowartościowe, jeśli w łukach brakuje zębów lub zęby, które istnieją, są rozchwiane, uległy przemieszczeniu czy wykoślawieniu. Zęby z wiekiem ulegają też starciu i w ciągu dekady skracają się o ok. 0,3 mm. Oznacza to, że człowiek ok. 50-letni ma zęby w jednym tylko łuku krótsze o ponad 1 mm niż miał w czasach wczesnej młodości. Krótsze zęby powodują, że tkanki miękkie twarzoczaszki nie mają już takiego podparcia, jak kiedyś. To powoduje ich opadanie i zmianę rysów twarzy.

Można to zmienić, wydłużając zęby i prostując zgryz oraz rozjaśniając odcień szkliwa, posiłkując się przy tym dobrze znanymi rozwiązaniami stomatologicznymi, jak i nowatorskimi, np. takimi, które znajdowały dotychczas zastosowanie w małoinwazyjnej medycynie estetycznej. Więcej

Choroby przyzębia są schorzeniem rozpowszechnionym na całym świecie, są one powodem przedwczesnej utraty zębów, recesji dziąseł oraz zaniku kości wyrostka zębodołowego. Problem rozpoczyna się zwykle od krwawienia i obrzęków dziąseł, następnie następuje ich zapalenie, które obejmuje także kieszonkę dziąsłową.

Regeneracja przyzębia i dziąseł

W wyniku długotrwałego procesu zapalnego dochodzi do rozpuszczania przyczepów łącznotkankowych i powstawania kieszonek patologicznych. W miarę trwania tego stanu dochodzi do recesji dziąseł, które odsłaniają najpierw szyjkę zęba, a następnie jego korzenie. Zęby ulegają rozchwianiu w zębodołach, a kość wyrostka zębodołowego ulega resorpcji, tworzą się ubytki śródkostne. Ponadto odsłonięte korzenie zęba są bardziej podatne na próchnicę cementu, niż u osób, u których takie problemy nie występują. Dość często spotykane jest występowanie zespołu perio-endo, ze względu na łatwiejsze infekowanie miazgi poprzez drobnoustroje wnikające przez otwór wierzchołkowy przy stanie zapalnym przyzębia. Od wielu lat trwają prace nad znalezieniem najbardziej efektywnego sposobu ich leczenia oraz regeneracji struktur przyzębia, zniszczonych w wyniku ich trwania. Do terapii parodontopatii stosowane są zarówno metody konwencjonalne, chirurgiczne, takie jak kiretaż, jak również zdobycze inżynierii tkankowej w postaci przeszczepów, czy też biomateriały. Przy doborze metody leczenia powinno się uwzględniać wszelkie wskazania i przeciwwskazania po stronie pacjenta, typ leczonego schorzenia oraz oczekiwane rezultaty. Ze względu na to, że każda z metod leczenia i regeneracji przyzębia ma swoje wady i zalety ciekawym rozwiązaniem jest terapia kombinowana. Niestety pomimo zaawansowanego rozwoju technik regeneracji nie wszystkie przypadki chorób przyzębia da się wyleczyć. Na rokowanie wpływają takie czynniki, jak klasa recesji Millera, współpraca pacjenta w utrzymywaniu odpowiedniej higieny jamy ustnej, czynniki genetyczne, choroby układowe, takie jak cukrzyca oraz osobnicza zdolność do regeneracji. Przed każda rekonstrukcją przyzębia konieczne jest polepszenie higieny jamy ustnej – dokonuje się to poprzez usunięcie kamienia nazębnego, a w przypadkach tego wymagających także kiretaż kieszonek dziąsłowych oraz wygładzanie powierzchni korzenia. Większości pacjentów zalecane jest także stosowanie płukanek odkażających, zwykle z dodatkiem chlorheksydyny.
Terapia masą bogatopłytkową – PRP (ang. Platelet-Rich Plasma) pozwala na przyspieszenie się gojenia tkanek miękkich i twardych. PRP uzyskuje się z pełnej krwi pacjenta – krew jest wirowana, a po rozdzieleniu na frakcje ilość osocza jest redukowana, natomiast płytki krwi są do niego dodawane, tak, że obecne jest w nim o wiele więcej płytek krwi, niż zazwyczaj. Niektórzy uczeni zastanawiają się nad użyciem trombiny wołowej jako aktywatora. Masa bogatopłytkowa jest efektywna w regeneracji tkanek dzięki ekspresjonowaniu czynników wzrostu, takich jak PDGF, występujący w postaci 3 izomerów:  PDGFaa,  PDGFab,  PDGFbb, czynnikowi TGFß (formy 1 i 2), VEGF, EGF, witronektyna, fibronektyna i fibryna, która jest odpowiedzialna nie tylko za adhezję komórek, ale także i za ich migrację. Czynniki PDGF stymulują osteoblasty do mitozy, natomiast czynniki  TGFß oprócz indukowania podziałów komórkowych powodują także różnicowanie się komórek. Witronektyna, fibronektyna i fibryna stanowią rusztowanie dla migrujących komórek, które  odtwarzają strukturę kostną, a czynnik  VEGF propaguje angiogenezę, dzięki czemu przeszczep uzyskuje własne naczynia włosowate. Wczesne powstanie unaczynienia zwiększa szansę osteoblastów i osteocytów na przeżycie i polepszając ilość i jakość generowanej tkanki, a tym samym powodzenie wykonanego przeszczepu.

Więcej

Ksenoprzeszczep, nazywany inaczej ksenograftem jest to transplantacja tkanki przedstawiciela jednego gatunku do tkanek osobnika innego gatunku, np. przeniesienie tkanki bydlęcej do organizmu człowieka. Przeszczepy międzygatunkowe znalazły zastosowanie w wielu gałęziach medycyny, stosowane są głównie w medycynie naprawczej.

Przeszczepy w stomatologii

Ksenoprzeszczepy stanowią potencjalna formę leczenia schyłkowej niewydolności organów, zwłaszcza w krajach wysokorozwiniętych, gdzie występuje wiele chorób cywilizacyjnych w stopniu zaawansowanym, chociaż ich stosowanie wzbudza wiele kontrowersji medycznych, prawnych czy etycznych. Wartą uwagi kwestią jest starzenie się większości tkanek zwierzęcych w innym czasie, niż tkanek ludzkich, a także możliwość przeniesienia chorób odzwierzęcych poprzez ksenoprzeszczep na człowieka. Początkowo za potencjalnego dawcę tkanek do przeszczepu dla człowieka obrano szympansa – sugerowano się dużym pokrewieństwem oraz podobnymi rozmiarami narządów, jednak zrezygnowano z tego gatunku, gdyż jest on poważnie zagrożony wyginięciem. Następnie jako gatunek naczelnych dalej spokrewniony zaczęto eksperymentować z pawianami – ksenoprzeszczepy od zwierząt naczelnych zostały jednak wyparte przez dawców innych gatunków, takich jak świnie i bydło, ze względu na zmniejszone ryzyko transmisji chorób odzwierzęcych. Obecnie głównym dawcą do przeszczepów międzygatunkowych jest świnia, stosuje się także komórki bydlęce. Choroby takie nazywane są ksenozoonazami (gr. xenos –obcy, zoon-zwierzę), jeśli chodzi o choroby odzwierzęce to schorzeniami, którego lekarze i pacjenci obawiają się najbardziej jest encefalopatia gąbczasta bydła (BSE), potocznie nazywana chorobą wściekłych krów oraz endogenne schorzenia retrowirusowe u świń. Większość przeszczepów ksenogenicznych służy odbudowie ubytków kostnych oraz innych tkanek łącznych. W stomatologii przeszczepy międzygatunkowe stosowane są głównie w implantologii oraz periodontologii, do regeneracji recesji dziąseł. Obszar szczękowo-twarzowy posiada wiele właściwości, dzięki którym jest przedmiotem zainteresowania inżynierii tkankowej, należą do nich łatwość wglądu, a więc i kontroli tkanek przed i po przeszczepie, dobry dostęp, zwłaszcza jeśli chodzi o samą jamę ustną, a także wymierne efekty leczenia, nawet małych defektów w porównaniu do innych części ciała. Technika sterowanej regeneracji tkanek (GTR ang. guided tissue regeneration) dla tkanek przyzębia oraz sterowanej regeneracji kości (GBR ang. guided bone regeneration) do terapii zmian wyrostków zębodołowych są stosowane w stomatologii od lat 80′ ubiegłego stulecia, natomiast przeszczepy kości wołowych miały miejsce już w pierwszej połowie XX wieku w leczeniu wad międzykostnych.

Odbiałczony ksenoprzeszczep kości wołowej, w skrócie DBB (Deproteinized Bovine Bone) posiada podobny do ludzkiej kości skład chemiczny oraz ułożenie przestrzenne i ze względu na te właściowości jest używany do wspomagania rozwoju nowej tkanki kostnej w bezpośrednim kontakcie z przeszczepem.   Transplanty DBB są szeroko stosowane w różnych zabiegach stomatologicznych, jednakże ich dodatkowo pozytywny wpływ z użycia wraz z implantami zębów lub razem z GTR w leczeniu ubytków spowodowanych chorobami przyzębia nie jest jednoznacznie potwierdzony naukowo i do tek pory pozostaje kwestią sporną. Sugeruje się, aby DBB był stosowany raczej jako kościozgodny materiał wypełniający dla zapewnienia utrzymania przestrzeni niż jako substancja pobudzająca rozwój kości. Wynik terapii DBB jest według źródeł naukowych wysoce zależny od układu i rozmiaru leczonej wady.Ksenoprzeszczep DBB daje zmniejszoną odpowiedź immnologiczną w stosunku do przeszczepów, które nie są pozbawione białka, ponieważ nie zawiera substancji organicznych, które są najczęściej niezgodne tkankowo, ze względu na to, przeszczepy DBB są rzadziej odrzucane przez pacjentów. Obróbka kości wołowej prowadzona jest w sposób, który gwarantuje także usunięcie obecnych ewentualnie prionów, które potencjalnie mogłyby wywołać chorobę Cretzfelda-Jacoba.

Więcej

Grupa naukowców z Berkeley Lab opracowała materiał, który jest uważany za najtwardszy i najbardziej wytrzymały na świecie. Materiał ten nazywany jest szkłem metalowym (z ang. metallic glass) i wykonany jest ze stopu palladu i szkła. W skład materiału wchodzi 79% palladu, 3,5% srebra, 6% fosforu, 9,5 % krzemu oraz 2% germanu.

Implanty przyszłości – najlepszy materiał na implanty

Materiały szklane są wprawdzie z natury mocne, co wynika z braku mikrostruktury krystalicznej, jednak ich wadą jest duża kruchość, która często objawia się skrajnym brakiem odporności na zarysowania i pękaniem. W przeciwieństwie do zwykłych szkieł szkła metalowe posiadają zdolność do przesuwania powstających rys w postaci pasm i blokowaniu ich rozprzestrzeniania, a tym samym łączą w sobie zalety kruchych materiałów ceramicznych i skrajnie twardych metali. Wytworzony materiał amorficzny wykazuje wyjątkową odporność na zniszczenie, wykraczającą poza dotychczas osiągnięte parametry dla najtwardszych i najmocniejszych tworzyw. Szkło metalowe ze stopem palladu zostało poddane próbom na rozciąganie, gdzie wykazało zadowalające wyniki – dzięki temu wiadomo, że będzie ono mogło zostać zastosowane tam, gdzie oprócz twardości konieczna jest także odporność na działanie sił sprężystości. W momencie powstania rysy na materiale z metalowego szkła wytwarza się wiązka rys, które otaczają pęknięcie i zapobiegają jego rozprzestrzenianiu się. Szkło metalowe ze stopem palladu jest dzięki temu wysoce odporne na działanie czynników uszkadzających. Ze względu na udział stopu palladu w przedstawionym szkle metalowym jego zastosowanie na szeroką skalę jest jak na razie ograniczone. Medycyna wiąże wiele nadziei ze szkłami metalowymi; obecnie trwają badania nad zastosowaniem takich materiałów w implantologii, głównie jeśli chodzi o wspomaganie leczenia złamań kości, chociażby w postaci śrub łączących ich fragmenty. Jest bardzo prawdopodobne, według wypowiedzi Marios D. Demetriou – jednego z twórców materiału, że będzie on stosowany w produkcji  implantów zębowych oraz innych implantów stosowanych w medycynie, ponieważ koszty ich produkcji są bardzo wysokie, dzięki czemu zastosowanie tak drogiego materiału mogłoby zostać uzasadnione. Nowe twardsze i wytrzymalsze na działanie sił wszczepy mogłyby podnieść jakość życia pacjentów, u których zostałyby zastosowane, jednak, aby ocenić przydatność materiału konieczne jest uprzednie zbadanie jego wpływu na organizm oraz biozgodności z tkankami. Idealnie byłoby, gdyby opisywany biomateriał ulegał osseointegracji, podobnie jak związki tytanu, którymi pokrywa się obecnie stosowane implanty zębowe.

Więcej

Od zarania dziejów próbowano zastąpić brakujące zęby za pomocą  kości sztucznych korzeni, które miały wspierać ząb.

Nie najnowsza  implantologia używała implantów o różnych formach w celu zapewnienia coraz większej stabilności w różnych miejscach kości żuchwowych pozbawionych zębów takich jak śruby, ostrza, tarcze, cylindry utworzone z różnych materiałów według ówczesnej wiedzy. Współczesna implantologia wspierana intensywnymi badaniami naukowymi wykazała, że najlepsza forma dla implantu to ta, która symuluje korzeń naturalnego zęba, która ma zwoje typu śrubowego na swojej powierzchni w celu zapewnienia pierwotnej stabilności typu mechanicznego istotnego dla integracji implantu z kością. Badania naukowe poświęciły wiele uwagi nie tylko polepszeniu formy implantów, ale też i w szczególności materiałów tworzących i powierzchni stykającej się z kością. Implant śrubowy o formie korzenia może mieć różną długość i posiadać odmienną średnicę, aby go móc lepiej używać większą ilość dostępnej kości.Materiał dla implantologii używany współcześnie i akceptowany przez wspólnotę naukową międzynarodową to tytan.

Więcej

Recesja dziąseł to proces odsłaniania się korzeni zębów. Błona śluzowa pokrywa ząb tworząc kieszonkę dziąsłową.

Często występuje odsuwanie się górnej granicy dziąsła niżej przejścia korony zęba w korzeń. Na ogół temu towarzyszy ból i nadwrażliwość na potrawy słodkie i kwaśne.  Jakie są przyczyny odsłaniania korzenia? Najważniejsze to:

• nieprawidłowy zgryz
• niewłaściwe szczotkowanie
• złe nawyki żywieniowe- gryzienie długopisów i innych przedmiotów
• kamień nazębny
• wady ortodontyczne
• nieprawidłowe leczenie protetyczne
• niewłaściwe zabiegi z zakresu chirurgii szczękowej
• brak stosowania biomateriałów

Więcej