To akademia implantu jest dla Ciebie. To kompendium wiedzy o implantach
i implantologii niezbędne dla każdego stomatologa.
Dr n. med. Łukasz Zadrożny
Implantacja natychmiastowa aspekt chirurgiczny- limity i ograniczenia.
Aspekty chirurgiczne podjęcia decyzji o implantacji natychmiastowej. Dobór narzędzi do różnych sytuacji klinicznych i regionów. Połączenie zabiegu z sinus liftem i procedurami partial extraction therapy. Obciążenie natychmiastowe czy odroczone – kryteria podejmowania decyzji.
Lek. dent. Radosław Jadach:
Zasady projektowania płata i zasady gojenia rany.
Co będzie cięte i jaki cel chcemy osiągnąć? Płat w odcinku bocznym, przednim, od podniebienia, od języka. Świadome cięcie (śluzówka, mięsień, okostna, inna praca skalpelem w każdej tkance). Płaty dzielone. Sposób na nie spłycanie przedsionka. Szycie. Dlaczego tylko nylony? Gdzie i jak zrobić węzeł? Wielkość nitek, odległość miedzy szwami.
Lek. dent. Radosław Jadach:
Odsłonięcie implantu.
Budowa prawidłowej morfologii tkanek oraz stworzenie prawidłowych warunków dziąsłowych. Przeszczepy uszypułowane (mięsień, kość, błona śluzowa). Idea jednej rany. Standardowe śruby gojące, korzyści z ich stosowania. Dobór wysokości, szerokości, kształtowanie profilu wyłaniania. Oczyszczanie śrub gojących (tłuszcze, białka).
Lek. dent. Maciej Ciesielski:
Implantacja natychmiastowa i odroczona- proces decyzyjny w oparciu o aspekt periodontologiczny.
Wskazania i przeciwwskazania do implantacji natychmiastowej. Własny algorytm postępowania klinicznego w oparciu o aspekt periodontologiczny oraz konfiguracje ubytku kostnego.Ocena ryzyka w strefie estetycznej.
Tech. dent. mgr Marcin Sajdak
Implantoprotetyka – technicznie rzecz biorąc – czyli krok po kroku, jak pracować aby uniknąć błędów w drodze do oczekiwanego rezultatu.
Zasady planowania protetyki w zależności od ilości i topografii implantów. Projektowanie i praca z overdenture (lokator, kula, teleskop, belka). Charakterystyka i dobór optymalnych materiałów na struktury do licowania uzupełnień stałych i ruchomych. Implantoprotetyka a rezonans magnetyczny. Pozycjonowanie natychmiastowych protez tymczasowych. Indywidualne łączniki tymczasowe. CAD/CAM dzisiaj – możliwości i ograniczenia technologii 3D (frezarki, drukarki oraz spiek laserowy). Kryteria wyboru najlepszego systemu implantologicznego.
Lek. dent. Michał Szczutkowski
Regeneracja kości i tkanki miękkie w strefie estetycznej – algorytm postępowania.
Omówienie najbardziej przewidywalnych i najprostszych technik regeneracji kości jak i tworzenia objętości i jakości tkanek miękkich. Timing poszczególnych procedur.
Lek. dent. Marek Rybicki
Planowanie leczenia implantoprotetycznego u pacjentów ortognatycznych.
Postępowanie implantoprotetyczne u pacjentów z wadami zgryzu – czyli co implantolog powinien wiedzieć o ortognatyce. Metoda crown down a może face down. Wirtualne planowanie estetyki twarzy i uśmiechu. Zakres zabiegów ortognatycznych oraz ich wpływ na górne drogi oddechowe. Sekwencja oraz przygotowanie do zabiegów implantoprotetycznych.
Lek. dent. Wacław Steczko
Łączniki indywidualne w implantoprotetyce – biologia, estetyka, profilaktyka.
Jakie znaczenie ma geometria połączenia implant-łacznik? Implantologia sterowana protetycznie. Zasady planowania położenia przestrzennego implantu- pojęcie szerokości biologicznej w implantologii. Biokompatybilność materiałów do implantoprotez. Jak projektować łączniki indywidualne? Jak optymalizować postępowanie kliniczne dzięki skanerom wewnątrzustnym?
Witaminy to substancje o charakterze regulatorowym, niezbędne do przebiegu wielu procesów metabolicznych i do zapewnienia prawidłowego funkcjonowania układu odpornościowego. Tylko nieliczne witaminy wytwarzane są w ludzkim ciele; większość trzeba dostarczyć z pożywieniem. Brak witamin (awitaminoza) występuje na szczęście rzadko, ale dużo częściej spotyka się niedobór jednej lub więcej witamin. W powszechnym mniemaniu za najważniejsze dla zdrowia jamy ustnej zwykło się uważać witaminy C, D oraz A. W rzeczywistości inne witaminy również odgrywają istotną rolę w zachowaniu prawidłowej kondycji tkanek, a niedobór którejkolwiek z nich negatywnie odbija się na kondycji poszczególnych tkanek miękkich i twardych w tym obszarze ciała – począwszy od najwcześniejszego okresu życia płodowego.
Mowa jest to złożona zdolność nabywana przez człowieka po urodzeniu, mająca na celu komunikację za pomocą symboli słownych. Do umożliwienia człowiekowi mówienia konieczna jest współpraca ośrodka ruchowego mowy w korze mózgowej z ośrodkiem oddychania w pniu mózgowym oraz ze strukturami związanymi z artykulacją i rezonansem fal dźwiękowych.
W procesie mowy można wyróżnić dwie główne czynności mechanicznie, które są sterowane przez korę mózgową – wytwarzanie dźwięków w krtani, oraz ich artykulację w jamie ustnej, czyli proces kształtowania poszczególnych głosek, sylab i wyrazów, docelowo układanych w zdania. W czynności artykulacji biorą udział mięśnie narządu żucia, są to mięśnie napinające podniebienie miękkie, które oddzielają jamę nosowo-gardłową od jamy nosowej i gardła środkowego, co zapobiega przedostawaniu się pokarmów z jamy ustnej do jamy nosowej i przeciwdziała powstawaniu wad wymowy, takich jak np. nosowanie otwarte. Mowa jest końcowym efektem współdziałania wielu narządów z OUN. Czynność narządu żucia jest ściśle skoordynowana z czynnością fizjologiczna obwodowego narządu mowy, w wyniku współdziałania obu narządów możliwe są fonacja (powstawanie głosu), artykulacja, emisja. W trakcie emisji dochodzi do współpracy układu rezonansowego części twarzowej czaszki z komorą rezonacyjną zlokalizowaną w klatce piersiowej. Stopień udziału obu komór rezonacyjnych wpływa na wypadkową emisję głosu, w przypadku dużej przewagi rezonatora głowowego mamy do czynienia z głosem piskliwym, natomiast gdy przeważa udział rezonatora piersiowego głos staje się tubalny. Rezonatory powinny pozostawać w równowadze, ponieważ przeciążenia w ich obrębie prowadzą do męczliwości głosu i rozwoju schorzeń krtani. W skład narządu głosu wchodzą efektor obwodowy oraz analizator ośrodkowy, które są ze sobą zespolone za pomocą połączeń nerwowych. Efektor obwodowy składa się z krtani, narządu artykulacyjnego, rezonansowego, dolnych dróg oddechowych i klatki piersiowej. Ponadto zalicza się do niego także układ mięśniowy klatki piersiowej, jamy brzusznej, szyi oraz grzbietu. Analizator ośrodkowy zawiera ośrodki w mózgu zlokalizowane w różnych częściach kory mózgowej, posiada on powiązanie z ośrodkiem słuchu. Proces powstawania dźwięku jest czynnością złożoną. W czasie poprzedzającym fonację OUN otrzymuje informacje z zakończeń czuciowych nerwów, rozmieszczonych w obwodowej części narządu głosu o aktualnym stanie i wszystkich części narządu głosu. W OUN następuje porównanie przesłanych informacji z zamierzeniem fonacyjnym oraz z wzorcem pamięciowym konkretnej głoski. W przypadku gdy OUN stwierdzi, że narząd głosu nie przygotowany do wykonania zamiaru fonacyjnego, przesyłany jest nakaz skorygowania niedokładności w układzie poszczególnych części narządu głosu, np. napięcia mięśni krtani. Następnie wykonywana jest ponowna kontrola, a ośrodkowy układ czuciowy wysyła bodziec do rozpoczęcia fonacji. Fonacja jest początkowym procesem dźwiękotwórczym, ma miejsce w krtani. W procesie fonacji uczestniczą mięśnie oddechowe. Rozkurcz przepony, skurcz mięśni oddechowych i mięśni tłoczni brzusznej powodują przepływ strumienia powietrza przez krtań, które rozwiera i wprawia w drgania struny głosowe. Kolejną czynnością jest artykulacja, czyli przekształcanie powietrza wydychanego na głoski poprzez czynności obwodowego narządu mowy (jamy gardłowej, ustnej, nosowej i zespołu komór rezonacyjnych). Po procesie artykulacji następuje emisja głosu, która jest procesem złożonym zachodzącym pomiędzy fonacją, artykulacją i oddychaniem w połączeniu rezonansem przestrzeni rezonacyjnych części twarzowej czaszki, krtani i klatki piersiowej.Mowa ludzka powstaje w wyniku połączenia podstawowych jednostek mowy – głosek w sylaby, które następnie łącząc się tworzą wyrazy i zdania. Głoski można podzielić na samogłoski i spółgłoski. Wszystkie samogłoski są udźwięcznione. Wśród spółgłosek wyróżniamy spółgłoski dźwięczne, które powstają łącznie z wibracją strun głosowych oraz bezdźwięczne, które są wynikiem tarcia powietrza przepływającego przez komory rezonansowe. Rozwój obwodowego narządu mowy i narządu żucia są wzajemnie zintegrowane. Gałęzią medycyny zajmującą się głosem, mową i słuchem jest foniatria.Rozwój głosu i mowy oraz czynność narządu artykulacyjnego są ściśle związane z procesami fizjologicznymi przebiegającymi w obrębie narządu żucia.
Rozwój głosu i mowy można podzielić na trzy główne etapy:
• okres melodii – czas od pierwszego krzyku dziecka wraz z gaworzeniem
• okres wyrazu
• okres zdania
Korony i mosty należą do stałych uzupełnień protetycznych, to znaczy są umieszczone trwale na uzębieniu i nie mogą być zdejmowane bez pomocy lekarza. Wszystkie stałe odbudowy protetyczne można podzielić na dwie grupy: uzupełnienia jednoczłonowe oraz wieloczłonowe. Uzupełnienia jednoczłonowe rekonstruują jeden tylko pojedynczy ząb – głównie jego koronę, natomiast przy odbudowach wieloczłonowych możliwa jest odbudowa kilku brakujących lub zniszczonych zębów leżących w sąsiedztwie poprzez umieszczenie mostu opartego na zębach ograniczających lukę. Materiałami używanymi do produkcji koron i mostów są stopy metali, ceramika (ostatnio obok porcelany używa się tlenku cyrkonu, który oprócz efektu estetycznego zapewnia także wysoką biokompatybilność), materiały kompozytowe, poliwęglany, celuloidy, szkło fluoro-apatytowe oraz akryl.
– Więcej na temat mostów – w artykule: mosty – stałe uzupełnienia protetyczne.
Ze stopów metali używane są stopy złota, stopy srebrnopalladowe, chromoniklowe, niklochromowe, stopy tytanowe jak i stal chromoniklowa. Stopy metali zapewniają odbudowom trwałość i wytrzymałość na bodźce mechaniczne działające na nie podczas żucia i innych czynności wykonywanych przez układ stomatognatyczny, natomiast nie są one polecane do wykonywania uzupełnień w obrębie zębów przednich, ponieważ nie zapewniają one wystarczającego efektu kosmetycznego, a tym samym komfortowego samopoczucia pacjenta. Dlatego też uzupełnienia wykonane z metali stosowane są w trudno widocznych miejscach. Ponadto metale mają zdolność przewodzenia prądu elektrycznego oraz ciepła, co może mieć niekorzystny wpływ na stan zdrowia osoby leczonej. Do tworzyw zapewniających wysoką estetykę wykonanej pracy protetycznej należą porcelana, materiały kompozytowe oraz akryl. Porcelana oraz kompozyty mogą być stosowane jako materiały samodzielne w tworzeniu odbudowy długoczasowej, natomiast akrylu używa się jedynie jako tworzywa do pokrycia powierzchni widocznych powierzchni pracy, aby zapewnić jej wysoką estetykę. W ostatnich latach coraz popularniejszym materiałem staje się tlenek cyrkonu, który zapewnia nie tylko odporność na czynniki mechaniczne i wysoka estetyczność pracy, ale także wysoka niekompatybilność do tkanek zęba.
Korony protetyczne są często stosowanymi odbudowami pojedynczych zniszczonych zębów, których dalsze leczenie poprzez zakładanie wypełnień nie jest możliwe. Korony klasyfikowane są ze względu na kilka cech; powszechnie stosowane podziały uwzględniają zasięg objęty przez odbudowę oraz jej objętość, stosunek korony do tkanek przyzębia, oraz materiał, z którego odbudowa została wykonana. Korony mogą być osadzane na niektórych zębach z dużymi powierzchniami wypełnień oraz na zębach po leczeniu kanałowym – dla wzmocnienia ich struktury stosowane są ćwieki z włókna szklanego.
Biorąc pod uwagę zasięg i objętość koron dzieli się je na:
• korony częściowe, które służą do pokrycia tylko części korony klinicznej zęba
• korony osłaniające, które stosuje się do pokrycia całej korony zęba
• korony całkowite, czyli zęby ćwiekowe, które służą nie tylko pokryciu ale i odbudowie zrębu zniszczonego zęba.
Ze względu na położenie odbudowy względem dziąsła wyróżniamy:
• korony poddziąsłowe, które wnikają do wnętrza kieszonki dziąsłowej
• korony dodziąsłowe, które sięgają wyłącznie do brzegu dziąsła
• korony naddziąsłowe, które znajdują się nad brzegiem dziąsła
Uwzględniając kształt brzegu korony od strony dziąsłowej wydzielono:
• korony schodkowe – wymagają wykonania stopnia przy szlifowaniu korony zęba naturalnego
• korony bezschodkowe – do których wykonanie schodka nie jest potrzebne.
Pod względem materiału, z jakiego dana odbudowa została wykonana wyróżniono:
I) korony jednolite – są wytwarzane tylko z jednego rodzaju tworzywa
• metalowe
• ceramiczne
• kompozytowe
• akrylowe
II) korony złożone (kosmetyczne) – produkowane z więcej niż jednego rodzaju tworzywa, przy czym ich widoczna strona licowana jest materiałami, które mają kolor imitujący barwę zęba naturalnego, co zapewnia wysoką estetykę, do grupy koron złożonych zaliczamy:
• korony licowane ceramiką, np. porcelaną
• korony licowane akrylem
• korony licowane kompozytami
Wybór rodzaju korony zależny jest od warunków panujących w jamie ustnej pacjenta, miejsca jej umiejscowienia – dla odbudowy widocznych zębów szczególnie ważna jest estetyka, natomiast dla zębów mało widocznych wytrzymałość mechaniczna, decyzja o rodzaju korony zależna jest także od możliwości finansowych osoby leczonej. Każdy rodzaj korony wymaga odmiennego wykonania szlifowania zęba oraz zastosowania różnych materiałów mocujących.
Chirurgia szczękowo – twarzowa to specjalizacja zajmująca się przede wszystkim twarzoczaszką i jej okolicami.
Jest to specjalizacja interdyscyplinarna – łączy się z laryngologią, okulistyką i neurochirurgią. Najczęściej podczas zabiegów konieczna jest obecność neurochirurgów.
• Złamania kości szczęk – leczenie
• Chirurgiczne leczenie kości twarzoczaszki
• Leczenie rozszczepu podniebienia
• Nacinanie i drenowanie (usuwanie ropy) ropni
• Usuwanie wszelkiego rodzaju torbieli umiejscowionych w okolicach szczęk, w jamie ustnej
• Operacyjne leczenie zmian nowotworowych wargi, szczęki, żuchwy, ślinianek wraz z usuwaniem węzłów chłonnych
• Rekonstrukcja twarzy – tkanek miękkich, żuchwy, szczęki czy oczodołów
• Złamanie podstawy czaszki – leczenie
• Krwiaki wewnątrzczaszkowe
• Złamaniami podstawy czaszki
• Wady wrodzone typu: progenia (wysunięcie żuchwy do przodu), laterogenią (przesunięcie żuchwy do boku), zgryzem otwartym (zęby nie stykają się ze sobą), tyłożuchwie
Więcej